Hij zou vorige week 90 geworden zijn. Ik bezocht het graf van mijn vader. Mijn moeder wilde niet mee. De steen was geplaatst en de plantjes waren gepoot. Ik heb ze water gegeven, het was een droge week. Ik dacht terug aan de dag van de begrafenis, waar ik stond en hoe ik me voelde, wat ik zag. Ik stond een moment stil en zocht vervolgens een mooie kiezelsteen uit. Naar goed Joods gebruik liet ik deze achter op de grafplek.
Later zag ik dat mijn steentje was verdwenen. Ongetwijfeld door een volgende bezoeker, die het symbool niet kende en de ‘rommel wilde opruimen’.
Laat mij herinneren op mijn manier.
Vandaag beplantte ik de voortuin van ons huis – de voorlopige basis. Zelf bedacht, de planten besteld in het kwekersdorp waarin ik opgroeide. In gedachten was ik terug in vroeger tijd: ik mat de afstanden met de stappen van m’n laars, ik pootte een mini-bedje van Erica’s, net als mijn vader deed. Ik pootte twee Hibiscus Blue Bird op stam; een kweek die mijn vader pas later oppakte maar die het goed deed. Ik plantte een pioenroos, de Sarah Bernardt, die kweekte mijn vader niet (het is meer een vaste plant dan een sierheester). Hij hield van de bloemen en die bracht ik vaak voor hem mee op vaderdag.
Ook een Hydrangea heb ik gekocht – daar hield mijn vader helemaal niet van, maar ik wel. Ik was bezweet en had zwarte nagels, ik voelde me tevreden. Ik heb de voortuin beplant.
Laat dit dan mijn manier zijn om te herdenken.
