Er lijkt een kentering gaande om me heen. Voelde ik me jarenlang een vreemde eend in de bijt die zei dat we niet altijd overal bereikbaar moeten willen zijn of van alles op de hoogte, nu hoor ik ineens mensen meer rust nemen en offline zijn omdat ze de ratrace niet meer bij kunnen benen. Riep ik dat er soms proce
ssen nodig zijn, dat er soms tijd nodig is in plaats van een vingerknip, nu lees ik heel voorzichtige uitspraken waarin ruimte bestaat voor lijden. Een eerlijke erkenning dat niet alles in een quick-fix op te lossen is; dat lijden bestaat in het hier en nu en dat we daar soms maar gewoon mee te leven hebben. Voelde ik me alleen in het roepen -of fluisteren af en toe- dat we lichtstralen van hoop kunnen vinden in uitzichtloze situaties (en dan niet omdat mensen niet in hoop willen geloven, maar omdat ze niet willen geloven dat er moeilijkheden bestaan die NIET kunnen worden opgelost in het hier en nu), nu zie ik dat men het gaat herkennen, het gaat zeggen. Dat er lijden is, en dat er ín dat lijden ook zaken wél goed gaan – de lichtpuntjes om je aan vast te houden.
De ‘magnetrongeneratie’ groeit op en ontdekt dat het leven níet maakbaar is, dat er níet altijd een quick-fix mogelijk is – is dat de verklaring van de voorzichtige kentering die ik waarneem?
(wordt vervolgd)
