De wereld is zo veranderd. Nog geen drie weken geleden waren we op de verjaardag van onze zoon. Dat is voorlopig het laatste feestje geweest dat we in een groep vierden. De regels zijn aangescherpt in Nederland, omdat te veel mensen zich niet aan de 1,5meter-afstandsregel houden. Ik voel me vereenzamen en heb huidhonger, menselijk-contact-honger, terwijl ik zelfs nog tot de gelukkigen behoor die niet alleen woont en nog kan knuffelen. Teleurgesteld over het afgelasten van fijne dingen waarop ik me na een lange winter had verheugd.
Nu pas wordt echt duidelijk in de samenleving dat we gemaakt zijn om mét elkaar te leven. ‘Je draagt het niet alleen’ is waar, het raakt ons allemaal en we steunen elkaar, maar toch moet ieder voor zich in zijn diepste kern hiermee omgaan. Ieder zijn eigen leed, onderdeel van het grotere leed.
En nóg mogen we niet klagen natuurlijk: de vluchtelingenkampen zijn overvol en daar ontbreekt het aan basale voorzieningen. Als corona dáár uitbreekt… Wij zitten in onze eigen huizen, veilig en van alle gemakken voorzien. Stromend water, voedsel, internet. Maar wat ons raakt is het diepgaande besef dat we als mens géén controle hebben. Sommigen wisten dat al heel lang – is het niet een besef dat iedereen een keer in zijn leven krijgt? Het bijzondere van deze crisis is dat het ineens moet doordringen bij heel veel mensen tegelijkertijd. We kunnen wijzen naar China, we kunnen wijzen naar onze regering hier of naar de mensen op straat, en dat leidt wel even af, maar het gevoel dringt zich op: we zijn kwetsbaar, we hebben niet alles in de hand.
En na dit geschreven te hebben, kijk ik op mijn telefoon. Ik krijg van iemand een filmpje doorgestuurd, dat zó precies aansluit bij het bovenstaande, dat ik dat even deel. Je draagt het niet alleen – Hope beyond fear.
